chapter 22.

macie notkę pod rozdziałem! x

***

Wyszukałam ręką pas bezpieczeństwa z zamiarem zapięcia go, lecz Harry nie dał mi tej sposobności. Odpalił silnik i ruszył tak szybko, aż przez chwilę byłam pod wrażeniem, że samochód nie szarpnął i nie zgasł. Ściskał kierownicę tak mocno, jakby od tego miało co najmniej zależeć jego życie. To wszystko z mojego powodu?
Nie odzywał się do mnie i nie zapowiadało się, by miało się to zmienić, więc sięgnęłam ręką ku wmontowanemu radiu w celu włączenia jakiejkolwiek muzyki, byleby przerwać tą ciszę. Zgubiła mnie technologia i w dodatku wszystkie przyciski wyglądały niemalże tak samo. Zdecydowanym ruchem wcisnęłam największy guzik i z głośników popłynęły dźwięki ostrej, nieznanej mi muzyki. Pierwsze wrażenie nie było najlepsze, mimo wszystko i tak wolałam to, niż cholerną ciszę. Wyprostowałam się na siedzeniu i zapięłam pas, a w tym czasie Harry przycisnął ten sam guzik, którego ja dotknęłam parę sekund temu, i wyłączył urządzenie.
- Nie lubisz muzyki?
- Lubię. - warknął, nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Zauważyłam, że nigdy na mnie nie patrzył, kiedy chciał oderwać mi głowę. Strzałka na liczniku informowała mnie, że Harry właśnie przekroczył prędkość stu kilometrów na godzinę.
- Jesteś zły? - zapytałam cicho.
Brak odpowiedzi. Na liczniku sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę.
- Harry?
Wciąż brak odpowiedzi. Na liczniku sto siedemdziesiąt.
- Możesz chociaż trochę zwolnić? - zapytałam drżącym głosem. Wprawdzie nie mówiłam mu, że szybkość mnie przerażała, jednak miałam cichą nadzieję, że opowiadając mu swoją historię, sam się tego domyśli. Nie, nie myśl o tym, nie myśl..
Licznik wskazywał sto dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Widoki za oknem nie były widokami, tylko rozmazanymi plamami.
Teoretycznie, mogłabym odpuścić i poczekać, aż się uspokoi i zapomni o tym, co go zdenerwowało, cokolwiek to było. Ale praktycznie.. byłam sobą. A w tej chwili, przerażoną sobą.
- Harry! - powiedziałam głośno.
- CO! - wrzasnął i stracił panowanie nad kierownicą, w efekcie czego przez sekundę znajdowaliśmy się na niewłaściwym pasie. Zadziwiające jest to, jak szybko żołądek potrafi przemieścić się pod samo gardło. - Czego byś chciała, Louise? - zapytał chłodno.
- Chciałabym wiedzieć, co spowodowało, że tak się zdenerwowałeś. - powiedziałam, tym razem spokojnie. I żebyś trochę zwolnił, dodałam w myślach.
- Ty. - odrzekł. - To zawsze jesteś ty.
- Polemizowałabym.
- Polemizowałabym. - powtórzył, przedrzeźniając mnie. - Zamiast polemizować, prowadź sobie monolog, bo nie mam ochoty z tobą rozmawiać. - podsumował swoje stanowisko i nie dało się nie wychwycić z jego głosu, że jest obrażony. Przypuszczałam, że kątem oka zauważył, jak pobielały mi kostki w zaciśniętej pięści, bo zwolnił do stu dwudziestu. Wszystkie organy wróciły na swoje miejsce i odetchnęłam cicho. Nie byłam w stanie w pełni przejąć się sytuacją, słysząc ten ton obrażonego dzieciaka.
- To dlaczego zaproponowałeś ten wyjazd, skoro "to zawsze jestem ja"?
- Słyszałaś o powiedzeniu "jeśli nie możesz z czymś walczyć, musisz to polubić'?
- Obiło mi się to o uszy. I co, zamierzasz to polubić?
- Nie. Zamierzam walczyć. - odpowiedział i w kącikach jego ust zamajaczył uśmiech. Jestem prawie pewna, że nawet nie musiał patrzeć na mnie, by wyczuć moje przerażenie. - Spokojnie, małymi kroczkami. - dodał i tym razem się uśmiechnął. Wcisnęłam swoje ciało w fotel, zakrywając twarz włosami.
- Dlaczego byłeś na mnie zły?
- Nie byłem. Wciąż jestem. - odparł, wkładając swój telefon w przyczepiony na desce rozdzielczej uchwyt. Przysunął się bliżej, by sprawniej operować GPSem zainstalowanym w telefonie i dopiero wtedy spostrzegłam, że nie ma zapiętych pasów.
- Harry! - krzyknęłam, trochę zbyt głośno,
- Co? Co widziałaś? - odskoczył przekonany, że coś wyskoczyło nam na drogę.
- Ciebie, prowadzącego samochód ze stałą prędkością sto dwadzieścia na godzinę, bez zapiętych pasów!
- Chcesz mi powiedzieć, że teraz zerwałem się, ryzykując nasze życie, tylko po to, żebyś zachowała się jak upierdliwa matka?
- Ale ty właśnie narażasz swoje życie, jadąc bez pasów! - wciąż przerażona chciałam wdrapać się na jego kolana i samodzielnie zapiąć jego pas.
- Daruj sobie, błagam. - wywrócił oczami, wracając do wpisywania czegoś w telefonie. Złe posunięcie, koleś. Odpięłam swój pas i przycisnęłam go do siedzenia, jedną dłonią próbując sięgnąć po pas, a drugą oparłam o jego udo. Czułam na sobie jego spojrzenie i zastanawiałam się, dlaczego, do cholery, nie może mi w tym momencie pomóc.
- Wiesz, Louise. - zaczął mówić dziwnym głosem, przez moją pozycję, wprost do mojego ucha. - Jeśli wcześniej ryzykowałaś nasze życie, to teraz narażasz je podwójnie.
- Hę? - uniosłam brew, nie wiedząc o co chodzi. Odwróciłam głowę tak, że dzieliły nas jedynie milimetry. Wzrokiem pokazał, abym spojrzała na dół. Wciąż zdezorientowana, powędrowałam wzrokiem tam, gdzie mi polecił, i momentalnie wszystko zrozumiałam. Moja ręka leżała zbyt blisko.. no, nie leżała na środku uda, tak jak zamierzałam. W ułamku sekundy siedziałam z powrotem na miejscu, przypięta pasem, niemalże przyciśnięta do drzwi.
- Przepraszam. - wymamrotałam niewyraźnie.
- Nie przepraszaj. - zaoponował. - Możesz nawet robić to częściej. - dopowiedział, zapinając pas. Pozytywem sytuacji było to, że moje działanie coś dało.
- Nieważne. - skwitowałam. - Ty możesz powiedzieć mi, dlaczego byłeś zły.
- Powtarzam, że wciąż jestem.
- Dobra, to dlaczego jesteś zły? - poprawiłam się.
- Ty naprawdę pytasz? - mówił spokojnie, jednakże po raz kolejny usłyszałam, że ten ton to tylko przykrywka. On naprawdę lubi bawić się w te gierki.
- Tak. Schodząc z tematu, dlaczego kiedy jesteś zdenerwowany, mówisz tym sztucznie spokojnym głosem?
- Wolałbym na ciebie nie krzyczeć.
- Co, nie poradziłbym sobie z tym? - parsknęłam.
- Zapewne poradziłabyś sobie w jakiś sposób. Na przykład wyskakując przez okno. Louise, naprawdę nie chcę się na tobie wyżywać, ale ty masz talent do wkurwiania mnie. - dodał, powstrzymując mnie przed wtrąceniem się.
- Oh. - jak miło, właśnie dostałam komplement. - Przejdźmy do rzeczy.
- Nie no, ty serio pytasz? Wyjechałem raptem na dwa tygodnie, wracam, a ty już obracasz innego gościa. Mało tego, zdążyłaś już go pocałować, a żeby było weselej, kto mnie o tym informuje? On. Nie ty. Choć miałaś okazję..
- Chwila. - weszłam mu w słowo. - Bardzo cieszę się, że zacząłeś swoją wypowiedź od "wyjechałem". Dokładnie, wyjechałeś. Nawet nie wiedziałam, czy wrócisz. Sądzę, że mnie to usprawiedliwia. Zresztą, to on mnie pocałował.
- To w żadnym stopniu cię nie usprawiedliwia! Jakbyś się czuła, gdybym to ja zrobił coś takiego?
- Hmm. - udałam, że się zastanawiam. - Biorąc pod uwagę, że nic nas nie łączy, pewnie na maksa bym się nie przejęła.
- Ale jesteś uparta. Masz szczęście, że jestem na tyle cierpliwy, żeby pokazać ci, jak bardzo się mylisz.
- Tak. Ogromne szczęście. - skomentowałam z przekąsem. Patrzyłam przez okno, ale jedna rzecz - choć bardzo chciałabym, żeby tak nie było - uniemożliwiała mi skupienie się.
- A robisz to? - spytałam nieśmiało.
- Ale co?
- Czy.. całujesz się z innymi dziewczynami.
- Oh, więc jednak cię to rusza? - parsknął. - Z dumą mogę przyznać, że ostatnią osobą, z którą się całowałem, jesteś ty. - faktycznie wyrecytował to dumnie, z naciskiem na "całowałem".
- Dlaczego zaakcentowałeś akurat ten wyraz? - zapytałam podejrzliwie. To, że mnie to nie rusza, wcale nie znaczy, że mogę o tym nie wiedzieć.
- Ponieważ z nikim się nie całowałem. O co ci chodzi? - spojrzał na mnie i od razu domyślił się. o co tak naprawdę pytałam. - Chodzi ci o seks? Nie, od kiedy przeznaczenie postawiło cię na mojej drodze postanowiłem w pełni to docenić.
- Bardzo śmieszne, Harry, bardzo. - uzyskałam odpowiedź, ale nie do końca mnie ona usatysfakcjonowała. Wiedziałam, co mnie trapi, tylko nie wiedziałam, jak sformułować pytanie. - A.. Hmm. Dużo ich było przede mną? - podpytałam, siląc się na obojętny ton. Zapadła dłuższa cisza.

- Lista osób, z którymi się całowałem, nie ma końca. Lista osób, z którymi spałem, co prawda nie jest tak obszerna, ale jej znajomość nie jest ci do niczego potrzebna. - powiedział w końcu.

- Dobra. - mruknęłam cicho, chcąc zakończyć temat, jednak dobór słów w jego wypowiedzi zwrócił moją uwagę. - Osób? To znaczy, że to nie były jedynie dziewczyny?

Harry nie odwrócił wzroku od autostrady, lecz nie umknęło mojej uwadze to, że zacisnął lekko usta. 

- Harry! - o mój boże. 

- Raz. - rzucił po chwili. Zakryłam usta ręką. To niemożliwe, prawda? Nie czułam żadnego obrzydzenia czy dyskomfortu, za to chichot pragnął przedostać się przez moje palce i rozbrzmieć głośno.
- Jesteś gejem? - zapytałam, co było na pewno lepsze od śmiechu.
- Nie! - zaprzeczył gwałtownie. - To nie tak, jak myślisz. Byłem dużo młodszy. Obydwoje byliśmy pijani i zamroczeni, a później..
- Zawsze chciałam mieć przyjaciela geja. - powiedziałam, wchodząc mu w słowo.
- Nie jestem gejem! To był tylko pocałunek. Jeden, głupi pocałunek. Też robisz głupie rzeczy, kiedy jesteś pijana, wiesz?
- Niestety, wiem. I w sumie, to nie jestem zaskoczona. Przecież ja, gdy jestem pijana, całuję się z tobą. - zripostowałam. Harry aż zwolnił i spojrzał na mnie pełen podziwu.
- To było dobre. Serio. Gdyby ten tekst nie był skierowany do mnie, byłby jeszcze lepszy, ale zdecydowanie zasłużyłaś tym na postój.
Harry skręcił na stację benzynową i wyszedł z samochodu uprzednio informując mnie, żebym nie robiła niczego głupiego. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi, więc tylko pokiwałam głową i również opuściłam samochód z zamiarem kupna kawy. Kiedy stałam w kolejce, mój towarzysz zdążył wrócić i stał ze mną, tupiąc irytująco nogą. Spojrzałam na niego wymownie na co tylko wzruszył ramionami, nie zaprzestając wykonywania swoich czynności.
- Ile już przejechaliśmy? - spytałam, zamiast czepiać się błahostek.
- Dokładnie połowę. Powinniśmy być w Londynie około piątej.
- I co będziemy tam robić?
- Cóż, raczej niczego już dziś nie zwiedzimy, więc zostaje mi poświęcenia całego mojego czasu tobie. - uśmiechnął się, jakby ten właśnie fakt cieszył go najbardziej na świecie.
- Przepraszam, czy możesz powiedzieć swojemu chłopakowi, że jego tupanie jest denerwujące? - odezwała się dziewczyna stojąca za nami, która chyba już od pewnego czasu wpatrywała się w Harry'ego, dając mu sygnały, aby przestał, ale on najwyraźniej je ignorował.
- To nie jest mój chłopak i uwierz mi, nie mam na niego żadnego wpływu. - odpowiedziałam nieznajomej, na co zrobiła zdezorientowaną minę.
- Ale będę twoim chłopakiem i też nie będziesz miała na mnie żadnego wpływu. - skomentował moją wypowiedź, lekceważąc biedną dziewczynę.
- Zbyt dużo sobie wyobrażasz. - chwyciłam lizaka ze stojaka i zapłaciłam za swoje zakupy, po czym podeszłam do stanowiska z kawą, a Harry dreptał za mną jak piesek. Odpakowałam lizaka i włożyłam go do ust, jednak nie nacieszyłam się nim długo. Harry wyciągnął swoje długie palce i złapał za patyczek, wyciągając go z moich ust. Spodziewałam się czegoś w stylu "nie lubię lizaków" albo "to niezdrowe" lub czegoś równie absurdalnego, co mogłoby wywołać kolejną sprzeczkę. W życiu nie spodziewałam się, że włoży lizaka do swojej buzi. On najwidoczniej nie widział w tym niczego nadzwyczajnego.
- Co? - zapytał z lizakiem w ustach. Nic, Harry. Przecież nie powiem ci, że to, co zrobiłeś, cholernie pobudziło moją wyobraźnię. Wzruszyłam tylko ramionami i odebrałam moją kawę. Obydwoje wyszliśmy ze sklepu i mieliśmy już wchodzić do pojazdu, kiedy Harry uderzył się dłonią w czoło.
- Zapomniałem o czymś. Wsiadaj do samochodu, a ja zaraz wrócę.
Zamiast wsiadać, oparłam się o bok samochodu i popijałam swoją kawę. Wciąż miałam przed oczami scenę z lizakiem i nie mogłam wyrzucić jej z mojej głowy. Co gorsza, ta historia w moich myślach miała różne scenariusze. Nie chciałam ich wymyślać, więc zaczęłam wypatrywać Harry'ego. Po kilku minutach drzwi rozsunęły się, a zza nich wyszedł Harry, jednak nie zauważyłam, by coś kupił. Nic nie powiedział, tylko wyjął z moich dłoni kubek z kawą i upił z niego łyk. Rzeczywiście, skoro jestem ja, po co marnować pieniądze?
- Czy ty lubisz wszystko, czego dotykają moje usta? Najpierw lizak, teraz kubek..
- Dobre pytanie. Ciekawy jestem, czego jeszcze będą dotykały twoje usta.

***

Zatrzymaliśmy się pod ładnie wyglądającym, czterogwiazdkowym hotelem. Zakwaterowanie nie zajęło nam dużo czasu. Harry miał już wszystko wcześniej załatwione. No, prawie wszystko.
- Jeden dwuosobowy. Tu jest kluczyk do pokoju numer 213. W razie problemów, proszę dzwonić pod numer zapisany w książce telefonicznej.
- Moment. Jak to "jeden dwuosobowy"? - byłam pewna, że będą dwa jednoosobowe.
- Tak się złożyło, że mieli tylko taki. Wyobrażasz sobie? - powiedział, udając przejęcie. Pewnie bym się zaśmiała, gdyby nie chodziło o to, że będę spała z nim w jednym pokoju.
- Nie rób problemu. - mówił podczas jazdy windą, do której zaprowadził mnie za rękę, mimo mojego oporu. - Pokój posiada jedno dwuosobowe łóżko i dwa jednoosobowe. Twój wybór gdzie spędzisz noc.
- Wiesz, ja już chyba wiem gdzie. - odpowiedziałam kąśliwie.
Kiedy stanęliśmy pod drzwiami z numerem 213, Harry przesunął kluczem po czytniku i zamek kliknął, sygnalizując otwarcie. Jak prawdziwy dżentelmen wpakował się do środka pierwszy i przytrzymał mi drzwi, abym mogła bez problemu wejść. Musiałam przyznać, że jego wybór był całkiem niezły - pokój urządzony był tylko i wyłącznie w czarnych i białych barwach. Usiadłam na jednym z pojedynczych łóżek przykrytych czarną pościelą, dając do zrozumienia, że to właśnie tutaj śpię. Harry uśmiechnął się i położył moją torbę obok mnie.
- Domyślam się, że chciałabyś się odświeżyć? - zapytał, otwierając okna. Psuł cały efekt klimatyzacji.
- Dobrze myślisz. - odpowiedziałam, rozpinając torbę. Wyjęłam swoją kosmetyczkę i bez słowa skierowałam się do łazienki. Ta również była czarno - biała i muszę przyznać, że będę miała miłe wspomnienia z tego miejsca za sam jego wygląd.
Zmyłam cały swój makijaż jedną z chusteczek do tego przeznaczonych i chciałam zrobić go od nowa kiedy przypomniałam sobie, że kosmetyki znajdują się w oddzielnej torbie. Wyszłam z łazienki, by zabrać potrzebne mi rzeczy. Harry siedział na dwuosobowym łóżku, czyli tam, gdzie spodziewałam się, że będzie spał. Spostrzegł co wzięłam do ręki i podniósł się z miejsca.
- Czekaj. - wsunął stopę pomiędzy framugę a drzwi tak, by się nie zamknęły.
- Słucham?
- Mogę ja to zrobić?
- Ale co? - nie miałam pojęcia, o czym mówi.
- Mogę cię pomalować? - zapytał, opierając się o ścianę. Próbowałam doszukać się jakichś oznak tego, że żartuje, że tak tylko palnął, nie przemyślając tego. Nie znalazłam niczego takiego. On naprawdę chciał to zrobić. Jakie chłopak może mieć pojęcie o malowaniu?
- Dobra. - chciałam dodać, że zgadzam się, ponieważ mam dużo chusteczek do demakijażu, ale autentycznie ucieszył się z tego powodu, że może zrobić mi makijaż, że postanowiłam zatrzymać to dla siebie. Harry złapał mnie w talii i posadził na blacie obok zlewu i w ten sposób nasze twarze były na równi. Spodziewałam się, że nie będzie wiedział co robić, lecz pewnie chwycił eyeliner i odkręcił go. Zamknęłam oczy - raz, że i tak musiałam to zrobić, dwa - wcale nie chciałam na to patrzeć. Czułam, jak pędzelek jeździ po moich powiekach, następnie cień, tusz i błyszczyk lądowały na mojej twarzy. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie obawiałam się efektu. Harry dopracowywał swoje dzieło ani razu nie narzekając na to, co robi.
- Gotowe. - powiedział nagle. Pomógł mi zejść z blatu i sam postawił mnie przed lustrem, bym mogła rozpocząć podziwianie. Z niedowierzaniem spoglądałam w swoje odbicie, dotykając okolic oczu.
- Jak udało ci się zrobić takie proste kreski?! - jęknęłam. Wyglądały tak dobrze, jakbym je nakleiła.
- Nie wiem. - wzruszył ramionami. - Ale właśnie taka jesteś ładna. Im mniej, tym lepiej. - dodał trochę ciszej, jednak wciąż słyszalnie. Makijaż był delikatny, ale jednocześnie wyrazisty. Harry zrobił wszystko to, co ja sama robię, tylko zminimalizował użycie kosmetyków, przez co wyglądałam młodziej niż zazwyczaj.
- Podoba mi się, naprawdę. Dziękuję. - powiedziałam i odwróciłam się, rzucając mu się na szyję i wtulając mocno. Harry złapał mnie, bym nie straciła równowagi i przycisnął jeszcze bliżej swojego ciała. Szybko wyplątałam się z jego objęć i stanęłam po drugiej stronie łazienki, przeklinając siebie za to, co właśnie zrobiłam. Jego reakcją był śmiech.
- Widzisz? Już zaczynasz zachowywać się jak moja dziewczyna. - podsumował bezceremonialnie i wyszedł z łazienki.

***

Jedyną atrakcją, z której mogliśmy skorzystać o tej porze, był jakiś festyn z wesołym miasteczkiem. Nie byliśmy tu najstarsi, ale i tak non stop potykaliśmy się o małe dzieci biegające w każdym możliwym kierunku. Harry prowadził mnie dróżkami pomiędzy stoiskami, aż w końcu stanął przed niewielką, mocno oświetloną budką.

- Rzutki? Czy to nie jest jedna z tych beznadziejnych, nudnych gier? - zapytałam, patrząc na niego z politowaniem.

- Dobra, to zagrajmy o coś. Wtedy nie będzie to takie nudne. - zaproponował, biorąc do ręki komplet rzutek, po czym ustawił się w odpowiedniej odległości, przygotowany do gry.
- Dlaczego wszystkie komórki w moim ciele podpowiadają mi, że to nie jest dobry pomysł? - zmrużyłam oczy. To na pewno nie był dobry pomysł i nic dobrego z tego nie wyniknie.
- Boisz się rywalizacji? - również zmrużył oczy i pomachał mi jedną z rzutek przed twarzą.
- Oczywiście, że nie. Wiem, że cię pokonam, dlatego martwię się o twoje męskie ego.
- Jeśli jesteś taka pewna, to mi to udowodnij. - powiedział, wiedząc, że to czysta prowokacja, i że na tą prowokację pójdę. Kiwnęłam głową, a on uśmiechnął się i gestem przywołał do siebie, ustawiając mnie w miejscu odpowiednim dla tej gry.
- Wydaje mi się, że skoro mówiłam, że skopię ci dupę, to oczywiste jest, że znam zasady tej gry. - powiedziałam, strzepując jego ręce z mojej talii, które jeszcze przed chwila znajdowały się na moich barkach. - O co gramy?

- Stań tu, gdzie ci powiedziałem, to się dowiesz. - powiedział, czekając aż to zrobię, więc poddałam się i stanęłam dokładnie tam, gdzie mi kazał.

- Jeśli wygrasz, będziesz mogła zadać mi jedno dowolne pytanie, jakie tylko będziesz chciała. - oznajmił spokojnie, co mnie zdziwiło. Nie przed tym tak się zawsze wzbraniał? Chyba, że był tak pewny swojej wygranej, że postawił na taki fant.

- Nieźle. Lepiej się przygotuj. - uśmiechnęłam się do niego. - A co jeśli przegram? Mimo, że to niemożliwe?

- Jeśli przegrasz, dzisiaj śpisz ze mną.

*****

1. nie wiem jak mam was przeprosić. powinnam się jakoś wytłumaczyć, ale.. szczerze, nawet nie wiem jak.
mój stan emocjonalny nie jest perfekcyjny i w sumie w tym momencie daleko mu do tego, dlatego dziękuję za cierpliwość i za to, że wspieracie mnie komentarzami. może dla was to nic, ale spróbujcie wejść kiedyś i poczytać je wszystkie, jeśli macie zły humor. poprawa gwarantowana! :)
2. ktoś zapytał mnie o to, kim tak naprawdę jest Harry, co on robi i o co mu tak w ogóle, do cholery, chodzi. moja wskazówka: zwracajcie uwagę na szczegóły!
trzymajcie się ciepło :)