Prologue.

Droga, którą musiałam przejść, wydawała mi się sto razy dłuższa, niż zazwyczaj. Wszystko to sprawka alkoholu, który wypiłyśmy z dziewczynami przed wyjściem na imprezę. Nie było tego dużo, ale tempo, w którym to spożyłyśmy, było godne podziwu. Lekko kręciło mi się w głowie, lecz pech chciał, że mój telefon powoli zdychał, a mama puściła mnie na imprezę tylko pod warunkiem, że będę się z nią kontaktować. Dziewczyny postanowiły zostać w domu Chloe i wszystkie miałyśmy spotkać się dopiero na miejscu.
Spojrzałam na zegarek. Miałam jeszcze dwadzieścia minut, więc przyspieszyłam krok, jednocześnie grzebiąc w torebce. Parę sekund później napotkałam coś, co zagrodziło mi drogę.
- Co do.. - zaczęłam, nawet nie patrząc, na co wpadłam.
- Wypadałoby patrzeć, jak się chodzi. - usłyszałam.
Podniosłam wzrok i.. zamarłam. Przede mną stał wysoki chłopak, dużo wyższy ode mnie. Pod wpływem alkoholu ta różnica wydała mi się niebezpieczna.
- Prze.. przepraszam, nie zauważyłam cię. - szepnęłam i zobaczyłam, że chłopak patrzy na mnie z rozbawieniem.
- Dobrze się czujesz? - zapytał.
- Tak, wszystko w porządku. - wiedziałam, że czas ucieka. - Um.. muszę iść. Jeszcze raz przepraszam. - spróbowałam go wyminąć, ale przechodząc obok potknęłam się o.. powietrze? Niczego innego tam nie było. Wiedziałam, że lecę w dół, zamknęłam oczy i wyciągnęłam ręce przed siebie, lecz coś nagle chwyciło mnie w pasie i postawiło z powrotem do pionu.
- Jesteś pijana? - spytał chłopak z zaciekawieniem, zabierając dłonie z mojego ciała.
- Ja? Nie. - powiedziałam i w tym samym momencie poczułam, że się chwieję. Chłopak ponownie złapał mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie, żebym nie upadła. A w każdym razie tak myślałam.
- Jesteś. - mruknął. - Brak ci świadomości, kręci ci się w głowie. Takie dziewczyny to największy skarb. - zaśmiał się, a jego ręce mocniej zacisnęły się wokół mojej talii. Przycisnął mnie jeszcze ciaśniej do siebie i zbliżył swoją twarz do mojej. Przesunął ustami wzdłuż mojej kości policzkowej. Zadrżałam.
- Teraz mógłbym zrobić z tobą co tylko bym chciał. Wystarczy tylko moment. - szepnął mi prosto do ucha. Czułam straszną suchość w ustach, więc przełknęłam głośno ślinę. Usłyszał to, i kątem oka zauważyłam, że się uśmiecha.
- Jak się nazywasz, mała pijaczko? - spojrzał na mnie z kpiącym uśmieszkiem, akcentując słowo ''pijaczko''. Poczułam nagle wzbierającą się w mnie złość. Zebrałam całą swoją siłę i odepchnęłam go od siebie. Był zaskoczony, nie spodziewał się takiej gwałtownej reakcji, więc bez problemu odskoczyłam metr od niego.
- Nie twoja sprawa. I lepiej trzymaj łapy przy sobie! - krzyknęłam.
- Bo co? - zapytał z arogancją w głosie.
- Bo.. Bo.. - bo co? Co mogłam zrobić facetowi, który był wyższy ode mnie co najmniej o głowę, w dodatku był trzeźwy? - Bo tak ci mówię. I radzę ci, żebyś posłuchał. - wysyczałam i wyminęłam go, tym razem bez żadnych potknięć, i jak najszybciej skierowałam się w kierunku domu.
- No wiesz? Nawet nie pożegnasz chłopaka, który cię uratował? - zaśmiał się. W odpowiedzi usłyszał prychnięcie.- W porządku, wezmę sobie to kiedy indziej. Zawszę biorę. - krzyknął z nutką złości w głosie. To sprawiło, że przystanęłam. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Stał z założonymi rękoma i patrzył na mnie przenikliwie. Zrobiło mi się gorąco. Zrobił krok w moją stronę, potem drugi. W ułamku sekundy znalazł się przy mnie i położył mi ręce na biodrach. Odtrąciłam je, a on spojrzał na mnie ze złością. Chyba nie był przyzwyczajony do tego, że któraś mu się opiera.
- Dupek. - powiedziałam i skierowałam się spowrotem na właściwą drogę. Zostało mi bardzo mało czasu.

______________

na razie to tyle :)