chapter 11.

Stałam po środku i dosłownie czułam, jak się we mnie gotuje. JA go WKURZYŁAM? Nie ja mam manię sprawowania kontroli i to nie ja układam innym życie pod siebie. Z niecierpliwością czekam aż tu przyjedziesz, panie Styles, z niecierpliwością.
- Wszystko w porządku? - Carmen obserwowała jak wdycham i wydycham powietrze, starając się opanować ochotę, by krzyczeć na cały głos, jak bardzo popieprzonego człowieka Bóg postawił na mojej drodze.
- Taa. Moja "randka".. nieważne.
- Skoro on cię tak denerwuje, to po co to ciągniesz? - zapytała prosto. Czy to faktycznie było takie łatwe?
- Chyba próbuję przekonać samą siebie, że czas spędzony z nim będzie miły. - westchnęłam.
- A nie jest miły? Znaczy, nie spędzacie go.. w sposób.. przyjemny? - mrugnęła, uśmiechając się.
- Nie, broń Boże, nie! - jeszcze tego mi brakowało. - Po prostu nie wiem, czy istnieje jakaś szansa na to, by pojawiła się nić porozumienia między nami. Nawet nie znamy się za dobrze.
- A pocałował cię już?
- Nie, nie zrobił tego. - co nie znaczy, że nie próbował. Próbował? Zastanowiłam się. Ani w tym jego magicznym miejscu, ani u mnie w domu, nie musiałam powiedzieć "nie". Może wcale nie chciał tego zrobić? Może wcale mu się nie podobałam? A odpowiedzialność za randki ponosi nuda?
- Dziwne. Ale pewnie to zrobi. Jest coś takiego w nim, że nie odpuścisz, prawda?
- Póki co, nie. Mogę testować swoją cierpliwość. - zaśmiałam się, a Carmen poszła w moje ślady. Kontynuowałyśmy swoją pracę, kiedy dosyć głośny pisk zakłócił nasz spokój. Leniwie podniosłam wzrok, by ujrzeć podjeżdżający na parking samochód, a za kierownicą siedział nie kto inny, tylko Harry. Z takiej odległości bardzo łatwo było odczytać jego spojrzenie mówiące, abym pożegnała się i wsiadła do samochodu. Ręką dopełnił swoje spojrzenie, wykonując gest przywołujący. Spojrzałam na Carmen, a ona bez słowa pokiwała głową.
- Idź. Powiem szefowi, że musiałaś wyjść. - uśmiechnęłam się do niej przepraszająco, i powędrowałam w kierunku samochodu. Czułam się w pewien sposób upokorzona, ale nie chciałam przyznawać się przed Carmen, że Harry trochę mnie.. przerażał.
- Czy ty kompletnie zwariowałaś? - to były pierwsze słowa, które wypowiedział Harry, gdy wsiadłam do samochodu. Gromił mnie wzrokiem tak, jakbym dopuściła się co najmniej morderstwa.
- Po pierwsze, nawet nie waż się mówić do mnie takim tonem. Po drugie, jestem odpowiedzialna sama za siebie, mam swój mózg. - chciałam powiedzieć więcej, lecz mocno zacisnął ręce na kierownicy, skutecznie odbierając mi możliwość do wydobycia głosu. Jechał jeszcze przez chwilę, po czym gwałtownie zjechał na pobocze i zatrzymał się.
- Co ty robisz? Ocipiałeś?! Tu nie wolno się zatrzymywać!
- Nie, to TY ocipiałaś. Oszukałaś mnie. Obiecałaś, że nie pójdziesz do pracy, a poszłaś. Wolę nie wspominać o tym, że myślałaś, że się nie dowiem. Wiesz, co mogło ci się stać? Wciąż trąbią o tym, aby jednak nie wychodzić z domu, ale nie, takie osoby jak ty MUSZĄ być przekorne. Chciałaś komuś udowodnić, że dasz sobie radę? Z czym, kurwa? Jakby coś spadło ci na ten twój głupi łeb, już nie byłabyś taka dzielna. Masz pojęcie, jakie niebezpieczeństwo ci groziło? - on nie mówił. On krzyczał, z każdym słowem coraz głośniej. A ja patrzyłam jak osłupiała. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Otworzyłam drzwi i najzwyczajniej w świecie wysiadłam z samochodu, by znaleźć się jak najdalej od osobliwości, która siedziała w tym człowieku. Czułam, jak trzęsą mi się nogi, ledwo dawałam sobie radę z samodzielnym stawianiem kroków.
- Louise! - krzyk przeszył powietrze i boleśnie głośno dotarł do moich uszu. Szłam przed siebie, potykając się co chwilę.
- Louise, stój! - usłyszałam krzyk z bliższej odległości, niż wcześniej. - Zatrzymaj się! - wiedziałam, że mnie dopadnie, lecz wolałam, by stało to się później, niż wcześniej. To, co zdarzyło się później, wydarzyło się dosłownie w ułamku sekundy.
Wielkimi oczami przyglądałam się, jak imponujących rozmiarów zwierzę wyskakuje na jezdnię, tym samym zakłócając spokojną jazdę przejeżdżającym samochodom. Kierowca jadący z naprzeciwka stracił panowanie nad pojazdem, i slalomem, starając się odzyskać rezon, pędził w moim kierunku. Nogi, wciąż odmawiając mi posłuszeństwa, nie chciały ani drgnąć. Zamknęłam oczy i czekałam na.. coś. Nie wiem, na co czekam, nie wiem, jakie to uczucie. W jednej chwili nastawiam się na to, by przyjąć uderzenie, a w drugiej uświadamiam sobie, że uderza mnie coś zbyt miękkiego jak na samochód. Otworzyłam oczy i widzę Harry'ego, który z impetem popycha mnie na asfalt. Ląduję częściowo na nim, a częściowo na twardym podłożu.
- Przysięgam, zabiję cię. - powiedział Harry, przyciskając mnie kurczowo do piersi. - Obiecuję, to, czego przed chwilą uniknęłaś, stanie się. - szeptał mi do ucha tak, że gotowa byłam w to uwierzyć. Harry usiadł, jednocześnie podnosząc mnie do takiej samej pozycji, wciąż mnie do siebie tuląc.
- Śmieszne jest to, w jakiej sytuacji mogę cię w końcu przytulić. - mruknął. - Zamierzam teraz wstać. Dobrze się czujesz? Nie kręci ci się w głowie? - pytał. Lekko kiwnęłam głową na znak, że wszystko jest w porządku. Nie byłam w stanie nic z siebie wydusić, zwalałam to na karb szoku. Harry powoli podniósł się z ziemi, unosząc mnie jedną ręką.
- Jesteś bardzo silny. - powiedziałam cicho, zanim zdążyłam się powstrzymać. Nagle poczułam się bardzo, ale to bardzo senna. Bezwiednie zarzuciłam mu ręce na szyję, a on jeszcze mocniej zacieśnił uścisk, jednocześnie ruszając z miejsca w kierunku samochodu. Jedną ręką otworzył drzwiczki, posadził na siedzeniu, po czym zapiął pasy. Ułożyłam się wygodnie, zamykając oczy.
- Na pewno wszystko jest okej? - pytał delikatnie, siedząc już na miejscu kierowcy. Po tonie, którym groził mi, że mnie zabije, nie było śladu. Chyba wyglądał, jakby się martwił.
- Tak, czuję się dobrze. - powiedziałam, po czym odpłynęłam.

***

- Wstawaj. To nie czas, ani miejsce na spanie. - powiedział ktoś, przebijając się przez moją senną nieświadomość. Nie miałam najmniejszej ochoty otwierać oczu.

- No już, obudź się. Musimy wysiąść z samochodu. - Harry odpiął pas, wyciągając mnie z miękkiego siedzenia. Otworzyłam oczy w momencie w którym postawił mnie na ziemi i zobaczyłam, że jesteśmy przed jakąś małą, ale miło wyglądającą restauracyjką. Spojrzałam na niego pytająco, na co parsknął śmiechem.

- Nawet uroczo wyglądasz, taka zaspana. Musisz się trochę otrząsnąć, nim odwiozę cię do domu. Chodź, napijemy się kawy. - złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę lokalu, lecz subtelnie wyrwałam ją w uścisku.

- Może i jestem nieświadoma, ale wciąż jestem.. świadoma. - powiedziałam, a Harry zaśmiał się na bezsensowność moich słów. Puścił mnie przodem, wskazując ręką stolik.

- Usiądź, a ja pójdę coś zamówić. - powiedział i poszedł w stronę baru. Usiadłam na krześle, rozglądając się po wnętrzu. Tak jak myślałam, była to bardzo mała restauracja, ale było tu tak przytulnie, że w ogóle mi to nie przeszkadzało. Rozglądałam się, aż dotarłam wzrokiem do baru i zawiesiłam spojrzenie na Harry'm, czując lekkie ukłucie zazdrości. Zastanawiałam się, czy on starał się, by wyglądać tak, jak zawsze wygląda, czy przychodziło mu to bez problemu, taki był naturalnie. Jeśli to pierwsze - niech mnie nauczy, a jeśli to drugie.. skubany. Miał na sobie czarne spodnie i zwykłą, szarą bluzę. Rękawy podwinął trochę ponad łokcie, ukazując fragment tatuażu. Jak bardzo wytatuowane miał ciało? Mnie na samą myśl o tym, że coś miałoby kłuć moją skórę, przechodziły ciarki. Na głowie miał czapkę, która prawie w całości zakrywała jego loki. Nawet mu pasowała, ale te dziecięce włosy, to była jedyna rzecz, która czyniła go mniej przerażającym, niż był.

- Lubisz latte? - zapytał, stawiając przede mną kawę udekorowaną delikatną pianką.

- Tak, dzięki. - powiedziałam, nie wiedząc, co więcej mogę powiedzieć. Mam mu podziękować, za to, że prawdopodobnie uratował mi życie, czy ochrzanić za to, jak potraktował mnie wcześniej?

- Wiem, o czym myślisz, i lepiej nic nie mów. Niech będzie tak, jak jest. - mówił spokojnym głosem, pijąc swoją kawę. 

- Nie sądzę, abyśmy mogli zostawić to tak, jak jest. Harry.. Nie podoba mi się to, jak mnie potraktowałeś.. Nie rozumiem, dlaczego miałbyś się wściekać, dlatego, że cię nie posłuchałam. Nie masz takiego prawa, aby mówić mi, co mam robić, wiesz o tym? - starałam się nie podnosić głosu i mówić spokojnym tonem.

- O tym wiem doskonale. Jednak wściekać się, że mnie nie posłuchałaś, a wściekać się, że nie dotrzymałaś obietnicy, to dwie różne sprawy. - również starał się utrzymać spokojny i zrównoważony ton. - Nie żartowałem, kiedy cię o to prosiłem. Gdyby mi na tym nie zależało, nie usłyszałabyś nawet takiej prośby ode mnie. Nie bez powodu to zrobiłem. A ty..

- Harry.. - podniósł rękę, dając znak, bym nic nie mówiła.

- Nie, poczekaj. Nie bez powodu to zrobiłem, a ty mi obiecałaś, że tak zrobisz. Obiecałaś. Wiesz, co to jest obietnica? To zapewnienie kogoś o czymś. Ty zapewniłaś mnie, że nie pójdziesz do pracy. Ale jednak poszłaś. Jak mogę ci ufać? - patrzył na mnie, chyba z wyrzutem. Znowu nie mogłam w pełni odczytać jego emocji.

- Nie zrobiłam tego celowo, ja.. Harry, przecież umiem myśleć za siebie. Skoro uważałam, że nic mi nie grozi, mogłam przecież iść..

- Owszem, umiesz myśleć za siebie. Nikt nie zabrania działać ci według tego. Ale nie po tym, jak obiecałaś. - wszedł mi w słowo. - Musisz mnie zrozumieć. Nie mógłbym mieć do ciebie pretensji, gdyby nie padło to słowo. Ale padło. A dotrzymywanie obietnic ma dla mnie ogromne znaczenie. Zrozum mnie.

- Rozumiem. Przepraszam. - wpatrywałam się w jego zielone tęczówki z nadzieją, że wyrzut w jego oczach choć trochę zmaleje. Nie przerywał kontaktu wzrokowego, a ja obserwowałam, jak moja nadzieja staje się rzeczywistością.

- Niech będzie. - powiedział. - A tak przy okazji, dziękuję za komplementy, którymi dziś mnie obdarzyłaś. - uśmiechnął się złośliwie.

- Co? - zbił mnie z tropu. - Jakie komplementy?

- Kiedy jesteś śpiąca, lub zszokowana, mówisz dużo rzeczy. 

- To znaczy? - ton mojego głosu podskoczył o oktawę. To nie możliwe.

- Kiedy niosłem cię do samochodu, powiedziałaś mi, że jestem silny, piękny, i zastanawiasz się, jak wyglądają moje tatuaże pod tą bluzą. - zaśmiał się krótko i gardłowo. - Najwidoczniej kiedy jesteś śpiąca lub zszokowana, mówisz to, co myślisz.

- Jesteś bardzo pewny siebie. Skąd wiesz, że wtedy nie mówię zupełnego przeciwieństwa moich myśli? - przełknęłam ślinę. Niech cię diabli, Harry Stylesie.

- Owszem, istnieje takie prawdopodobieństwo, lecz wolę i bardziej wierzę w swoją wersję. - powiedział, po czym sięgnął po moją kawę. Nie zdążyłam zauważyć, kiedy skończył swoją.

- Byłam nieświadoma. Nie możesz brać do siebie wszystkiego, co wtedy mówię. - odebrałam od niego szklankę z kawą, od razu podnosząc ją do ust.

- Możliwe. Ale bardzo mi się to podoba, więc chyba wezmę to do siebie. - złośliwy uśmiech wypalał jakąś dziurę środku, powodując uczucie gorąca pod skórą. Nie byłam pewna, za co odpowiedzialne jest to odczucie.

- Mimo, że chętnie bym z ciebie jeszcze podrwił, powinniśmy jechać. Zbieraj się. - podniósł się z miejsca i poszedł zapłacić, a ja, kompletnie zawstydzona, powędrowałam za nim.

***

Zatrzymał się pod moim domem, i zabrał się za odpinanie mojego pasa.

- Naprawdę czuję się dobrze, okej? Nie musisz tego robić. - odtrąciłam jego rękę, samodzielnie odpinając pas. Zaśmiał się uroczo.

- Wiem. Ale lubię, gdy tak reagujesz. - wciąż się śmiał, gdy wychodziłam z samochodu.

- Jedź, gdzie masz jechać, rób, co masz robić, nie zawracaj mi głowy. 

-Louise, czekaj moment. - odwróciłam się, gdy otwierał okno do końca. - Zapraszam cię na naszą drugą randkę. Szczegóły wyślę ci sms'em. Nie będę pytać, czy ci pasuje. - powiedział, po czym mrugnął, i odjechał.

*****

rozdział miał być w sobotę, ale zupełnie niespodziewanie 

w czwartek wieczorem trafiłam do szpitala.

wróciłam w niedzielę, ale dopiero dziś czułam się na siłach, by

przepisać rozdział tutaj. mam wolne (chyba) do końca tego tygodnia, i uwaga

mnóstwo weny :)

w najbliższym czasie nie planuję uciekać nigdzie, więc zobaczymy się z nowym rozdziałem,

i to całkiem niedługo :)

zbliżamy się do 10 tysięcy wyświetleń. 

ja się pytam: JAK?

xx

jeśli przeczytałeś/aś - skomentuj, proszę :)