chapter 7.

Rozdział dedykuję @Rihanna_Dream na jej urodziny, a co. <3



Obudziłam się, czując przeszywający ból w dole brzucha. Jęknęłam. Znowu nie zapisałam sobie daty?! Okres to największy dupek na świecie. Chciałam resztę życia spędzić w łóżku, zaczynając właśnie od tej sekundy, ale musiałam zrobić coś ze sobą. Wyplątałam się z pościeli i zeszłam na dół do łazienki. Wciąż nie mogłam przyzwyczaić się do pustki panującej w moim mieszkaniu, ale w sumie dobrze mi z tym. Nikt nie krzyczy na mnie co i w jakim czasie mam zrobić, ani nic z tych rzeczy. Weszłam do łazienki i szybko wskoczyłam pod prysznic, czułam się nadzwyczaj brudna, jak co 28 dni.. Nienawidzę tego. Szybko wyskoczyłam spod ciepłego strumienia, aby jak najprędzej wrócić pod kołdrę. Wszyscy mogą sobie myśleć, że dramatyzuję, ale t e n ból był dla mnie wyjątkowo nie do zniesienia. Ubrałam legginsy i na ślepo szukałam ręką bluzki, lecz natrafiłam na pustą przestrzeń. Nie wzięłam jej? Dobra, jestem sama, w swoim domu, chyba wolno przejść mi do pokoju w samym staniku, prawda?
Wyszłam z łazienki i miałam zamiar obrać kierunek w stronę schodów, ale to, co zobaczyłam, całkowicie wytrąciło mnie z równowagi.
- HARRY! - on po prostu stał sobie w mojej kuchni, popijając soczek. Zapewne mój. - Co  t y  robisz w m  o  j  e  j kuchni?
- Podziwiam. - uśmiechnął się bezczelnie i zlustrował mnie od góry do dołu. Kurwa. Nie miałam bluzki.. Jednym ruchem rzuciłam się za kanapę, nie dając mu sposobności do dalszego oglądania.
- Wyluzuj. - zachichotał. - Widziałem cię już w takim czymś. Masz podobny strój w barze. - wiedziałam, że ma rację, ale to było coś innego.
- Teraz to co innego. Tamto to był strój, a to jest.. no, bielizna.
- A czym się różni jedno od drugiego?
- Wszystkim. Chciałabym iść do swojego pokoju.
- Idź, droga wolna. - znowu się śmieje.
- Swobodnie. Wyjdź z mojej kuchni!
- Okej, pójdę do twojego pokoju.
- HARRY! - no co za dupek! Wychyliłam się tak, aby widoczna była tylko głowa, i posłałam mu wymowne spojrzenie.
- Dobra już, dobra. Idę. Ale kiedyś dasz popatrzeć? - mrugnął jednym okiem i wyszedł. Mimowolnie zachichotałam. Poczekałam minutę, aby upewnić się, że nie wróci, po czym puściłam się biegiem do pokoju. Wciągając luźną koszulkę, spojrzałam przez okno. Właśnie zabierał się do stawiania podstaw altanki. W końcu zabrał się za coś, co przynosi pożytek. Też powinnam zrobić coś w tym stylu, nie mogę przeleżeć całego dnia. Tylko od czego zacząć?

*****

Po wysprzątaniu całego mieszkania, ugotowania i zjedzenia obiadu, byłam wykończona jak nigdy. Ale byłam z siebie również dumna, bo efekty były widoczne. Wnętrze mojego małego domku wręcz lśniło czystością. Ponownie pozostawiona samej sobie zerknęłam przez okno. Harry chodził w tą i spowrotem od jednych materiałów, do drugich, manewrując jakimś urządzeniem, którego nazwy nie znałam i które wydawało się trudne w użyciu. Przy każdym podniesieniu cięższego przedmiotu uwydatniały się jego mięśnie. Musiał dużo ćwiczyć. Wiedziałam, że są przypadki, w których mężczyźni po prostu z natury są tak zbudowani, no.. ale nie tak. Tak nie miał  n i k t. Wytarł ręką krople potu spływające mu po czole. Za gorąco?
- Zdejmij koszulkę, ulżyj sobie. - mruknęłam sama do siebie. Och, Louise, ty powierzchowna larwo!, krzyczała moja podświadomość, ale zignorowałam jej słowa. Przypatrując się dalej zauważyłam, że kropelki to nie pot, tylko krople deszczu. Chmury, z rano jeszcze niebieskich, teraz były ciemno granatowe. Zaraz rozpada się na dobre. Hmm.. Otworzyłam okno, aby wywietrzyć mieszkanie, i przy okazji wychyliłam się, częściowo kładąc na parapecie.
- Jeśli nie chcesz zmoknąć, wejdź do środka. - nie wiedziałam, dlaczego to robię. Chciałam trzymać go na dystans, przynajmniej wtedy, kiedy nie planował żadnej "randki", a teraz świadomie i dobrowolnie zapraszam go do domu. Chyba zaczynałam nawet lubić ten jego bezczelny uśmieszek i komentarze. Spojrzał na mnie drwiąco.
- Czyżbyś przejmowała się moim losem? - dostosował ton głosu do spojrzenia. Nie, jednak go nie lubię.
- Twój wybór. - powiedziałam i zamknęłam okno, odwracając się od niego. Po dwóch minutach usłyszałam skrzypnięcie drzwi wejściowych. Ha!
- Jednak przestraszyłeś się deszczu?
- Nie. Raczej gradu. - wskazał ręką na okno. Białe kulki uderzały o beton. Jak? Dwie minuty temu to był deszcz!
- Gdzie masz swój samochód? - no, o samochód się martwiłam. Nieważne czyj. Kocham samochody.
- W moim garażu. A twój?
- U mamy. Jeszcze nie mam wybudowanego garażu.
- Wiesz, tym też mógłbym się zająć. - powiedział dumnym głosem.
- Kusząca propozycja, lecz jest jedno "ale". To co prawda oznaczałoby nowy garaż, ale i więcej czasu z tobą, więc mówię pas. - zmarszczył brwi, robiąc dziwną minę. Czyżbym go uraziła? To dobrze czy źle?
- Na kuchence jest obiad, odgrzej sobie, jeśli jesteś głodny. Możesz też wziąć prysznic. - czy ja właśnie próbowałam załagodzić sytuację? Na boga, przecież to tylko Harry.
- Okej. - wyszczerzył zęby w uśmiechu. Chciałam pomóc mu w jakiś sposób, na przykład wyciągnąć talerz, ale ból znowu się pojawił. Możliwe, że w ogóle nie minął, ale zajęta czymś innym, zapomniałam o nim. Ach, kuźwa.. Złapałam się za brzuch.
- Hmm.. Poradzisz sobie sam. Ja muszę się położyć.
- Źle się czujesz? - zapytał ciepło. Zdecydowanie pasował mu ten ton.
- Ee.. Tak. Nie. Trochę. Idę, w razie czego.. nie, nie wołaj. - powiedziałam, wymijając go i wchodząc na górę, na co on zachichotał. Kładąc się do łóżka usłyszałam dźwięk odkręcanej wody. Przynajmniej jemu teraz dobrze, bo ja kompletnie nie mogłam ułożyć się na łóżku. Przewracając się z boku na bok układałam się coraz bardziej niewygodnie. Nie wiem, ile to trwało, przestałam dopiero, kiedy poczułam czyjąś obecność w pokoju.
- Potrzebujesz pomocy? - czy w jego głosie  z n o w u  słyszę rozbawienie. Jaja ci urwę, chłopie.
- Obejdzie się bez.
- Jesteś pewna?
- Tak, zabieraj ten swój upierdliwy tyłek gdzie indziej! - warknęłam na niego, spoglądając w kierunku drzwi. Był zaskoczony. Ja zresztą też. Lekko potrząsnął głową i zaczął zbliżać się do łóżka. O, nie!
- Cicho bądź. Pomogę ci. - mówił, wdrapując się na łóżko, a ja odruchowo przesunęłam się na drugi brzeg. Jedną ręką przyciągnął mnie spowrotem na środek łóżka, z zamiarem objęcia mnie.
- Nie chcę - znowu warknęłam odpychając go od siebie. Jezu, w ostatnich dniach warczę więcej, niż przez całe moje dotychczasowe życie. Westchnął cierpliwie i ponownie przybliżył się do mnie, tym razem nie dając się odsunąć. Położył się obok i chwycił mnie w ramiona, mocno przytulając. W jednej chwili poczułam się błogo, czując jego zapach i silne ramiona wokół mnie. Niewytłumaczalna złość powoli się ulatniała.
- Lepiej? - mruknął w moje włosy.
- Tak. I nie. W sumie nie wiem.
Zaśmiał się.
- Co cię boli? - odchyliłam głowę i spojrzałam na niego z wyrzutem, tak jakby on był wszystkiemu winny. Bo był. Gdyby jego męski przodek Adam nie zapłodnił mojej przodkini Ewy, nie byłoby mnie teraz tutaj i nie musiałabym tego znosić. Tacy właśnie są faceci. JEGO WINA.
- Wszystko! - wydęłam wargi jak mała dziewczynka.
 - No dobrze, ale co najbardziej? - próbował stłumić śmiech.
- Hmm.. brzuszek. - wymamrotałam
- Och, jestem pewny, że mogę coś na to poradzić.
- Hę? - tyle zdążyłam wymruczeć, bo w następnej sekundzie Harry przewrócił mnie na plecy. Sam umiejscowił się na moich nogach, podnosząc moją bluzkę lekko do góry i ściągnął moje legginsy w dół, do lini bielizny. Przyłożył palec do moich ust, zapobiegając moim pytaniom/protestom/komentarzom/oskarżeniom, niepotrzebne skreślić.
- Zamknij oczy.
Delikatnie zaczął jeździć palcami po moim brzuchu, naciskając w poszczególnych miejscach. Zamknęłam oczy. To jest całkiem przyjemne. To jest bardzo przyjemne. Cholera, to jest zajebiste.
- Lepiej? - po co pytał? Dobrze wiedział.
- Mhm.
Zwiększył nacisk, powodując minimalne dreszcze na moim ciele, ale pozwoliłam mu na to. Czułam jakby z każdym dotknięciem ból przechodził ze mnie na jego palce. Styles, nie wiem jak i co robisz, ale rób to dalej. Przestał naciskać. Teraz jedynie kreślił palcami ścieżki, ledwo dotykając skóry. Przyprawiało mnie to już o nieco większe dreszcze.
- To już nie jest masaż. - wyszeptałam.
- Wiem. To też nie. - powiedział niskim głosem, składając pocałunek na moim mostku. Z moich ust wydobył się cichy syk. Następny pocałunek powędrował w okolice pępka. Kiedy jego usta dotknęły skóry bezpośrednio nad legginsami, otworzyłam oczy, jednak nie dane mi było nic powiedzieć. Szybko podniósł się i położył z powrotem obok mnie, znowu zamykając mnie w mocnym uścisku.
- Śpij. - pocałował moje włosy. Co? Spać? Teraz? Pomyślałam i w tym samym momencie poczułam się strasznie zmęczona. Harry zaczął głaskać moje plecy, a ja powoli odpływałam do innej, na pewno nie lepszej w tym momencie krainy.

****

wywiązałam się z obietnicy, i oto jest 7 rozdział!
nie wiem jak Wy, ja chcę być na miejscu Louise *.*
mam napisany również 8, więc powtórka z rozrywki - 25 KOMENTARZY I DODAJĘ NOWY
będę Was tym męczyć dopóki mam napisane parę rozdziałów do przodu, także przygotujcie paluszki na komentowanie!
a tak w ogóle, to kocham Was, wiecie? <3


jeśli przeczytałeś, proszę, skomentuj :)